Αλλαγές: Carolyn Raff | Ένας ωκεανός γεμάτος ευκαιρίες

Όταν σκεφτόμαστε το μέλλον της βιομηχανίας της μόδας, μπορεί να σκεφτόμαστε τεχνολογίες αιχμής, τρισδιάστατη εκτύπωση ή εικονική βοήθεια, αλλά ένα θέμα που έχει δημιουργήσει ενδιαφέρουσες συζητήσεις είναι ο βιο-σχεδιασμός. Η Carolyn Raff έχει συμμετάσχει στο κίνημα των νέων πειραματικών υφασμάτων και έχει δημιουργήσει νέους τρόπους παραγωγής υλικών. Το 2015 πήγε στην Κοπεγχάγη για αυτό που προοριζόταν για ένα εξάμηνο στο εξωτερικό, αλλά επέστρεψε με ένα ανανεωμένο όραμα για το πώς να μεταμορφώσει τη βιομηχανία. Σήμερα εργάζεται στο έργο της «Ένας ωκεανός γεμάτος ευκαιρίες», όπου ερευνά και παράγει διάφορα είδη βιοπολυμερών που προέρχονται από φύκια. Σε μια διαδικτυακή συνέντευξη μιλήσαμε για τις ανακαλύψεις της στον τομέα και πώς οραματίζεται τη βιομηχανία σε αυτούς τους νέους καιρούς.

Better Magazine: Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε να εργάζεστε στον τομέα της βιωσιμότητας;

Carolyn: Η συνειδητοποίηση ότι ο κλάδος στον οποίο υποτίθεται ότι θα εργαστώ είναι ένας από τους χειρότερους. Είμαι σχεδιαστής υφασμάτων και σπούδασα στη Στουτγάρδη. Εδώ ο σχεδιασμός κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων είναι πολύ επικεντρωμένος στη χειροτεχνία, επομένως μαθαίνετε να πλέκετε και να υφάνετε και να εκτυπώνετε οθόνη με το χέρι, μαθαίνετε τα βασικά για το πώς κατασκευάζονται τα υφάσματα. Αυτό είναι ωραίο γιατί καταλαβαίνεις ευρεία τι σημαίνει πραγματικά ένα ύφασμα και πώς μπορείς να το χειριστείς. Πήγα στην Κοπεγχάγη για ένα εξάμηνο στο εξωτερικό και το απόλαυσα πολύ εκεί, γιατί εκεί που μένω είμαστε περίπου 550 χλμ μακριά από κάθε ωκεανό, κάτι που μπορεί να ακούγεται περίεργο αφού γνωρίζετε τον τίτλο του έργου μου ( γέλια ). Εδώ έμαθα πώς να εφαρμόσω τη βιωσιμότητα στο σχέδιό σας και τη σημασία αυτού. Εισήχθηκα σε μια ιδέα που ονομάζεται από λίκνο σε λίκνο, η οποία εξακολουθεί να πιστεύω ότι είναι μια από τις πιο προηγμένες έννοιες βιωσιμότητας που υπάρχουν εκεί έξω. Συνδέει τον καταναλωτή και την κατανάλωση γενικότερα με τη βιωσιμότητα. Σε όλα τα άλλα concept πάντα ένιωθα ότι ως σχεδιαστής απαγορεύεται βασικά να κάνεις ή να παράγεις οτιδήποτε, κάτι που είναι λίγο ενάντια στη φύση μας. Το Upcycling είναι μια έννοια που ήξερα, αλλά δεν ήταν για μένα για να είμαι ειλικρινής, έτσι αποφάσισα να σκάψω βαθύτερα. Είχα ένα έργο στο Πανεπιστήμιο για τη βιωσιμότητα και έπρεπε να δημιουργήσουμε κάτι που θα μπορούσε να εφαρμοστεί στο μέλλον. Έμαθα επίσης για τον αειφόρο σχεδιασμό, ο οποίος ξεπερνά μόνο το eco ή το bio.

.

BM: Πώς ήρθες στην ιδέα να χρησιμοποιείς φυσικούς πόρους, όπως τα φύκια, στα σχέδιά σου;

Γ: Νομίζω ότι η βιομάζα γενικά είναι ένας ενδιαφέρων όρος όσον αφορά τη βιωσιμότητα. Μπορείτε να το κομποστοποιήσετε και η ειδικά ταχέως αναπτυσσόμενη βιομάζα είναι πολύ ενδιαφέρουσα για μένα. Αυτός είναι ο λόγος που κάτι σαν μπαμπού ή βισκόζη είναι μεγάλο πράγμα αυτή τη στιγμή. Το μπαμπού για παράδειγμα αναπτύσσεται εύκολα χωρίς καμία κατάλληλη φροντίδα. Τα φύκια έχουν παρόμοια συμπεριφορά και μπορείτε να συλλέξετε φύκια χωρίς να παρεμβαίνετε στο οικοσύστημα, κάτι που νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό. Τα φύκια είναι μια από τις μεγαλύτερες ομάδες φυτών στον κόσμο, υπάρχουν παντού, επομένως οι δυνατότητες είναι ατελείωτες όσον αφορά την τοποθεσία της συγκομιδής. Φυσικά, αν αλλάζατε κάθε πλαστικό με βάση το πετρέλαιο στις μάζες που χρησιμοποιούμε αυτήν τη στιγμή και προσπαθήσατε να το αντικαταστήσετε με φύκια, αυτό σίγουρα θα έφερνε το οικοσύστημα εκτός ισορροπίας, επομένως η κλιμάκωση είναι σημαντική όταν πρόκειται για το σχεδιασμό.

Με γοήτευσαν όλα τα διαφορετικά είδη υλικών με βάση τα φύκια εκεί έξω. Μετά έκανα την αποφοίτησή μου και έκανα αίτηση για μεταπτυχιακή υποτροφία στο πανεπιστήμιό μου στη Στουτγάρδη και το πήρα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ήθελα να συνεχίσω την έρευνά μου για τα φύκια. Όπως είπα, είμαστε επικεντρωμένοι στη χειροτεχνία, οπότε άρχισα να βάφω με διαφορετικά χρώματα φυκιών, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν λειτουργούσε πραγματικά. Τα χρώματα σε κανένα είδος φυκιών δεν είναι φτιαγμένα για να είναι βαφή, συνδέονται πάντα με μια συγκεκριμένη λειτουργία μέσα στο κύτταρο. Χρησιμοποιούσα για παράδειγμα το μπλε της σπιρουλίνας, το οποίο μπορείτε να αγοράσετε ως εκχυλισμένη σκόνη. Γρήγορα ανακάλυψα ότι το χρώμα του είναι φτιαγμένο για να υποστηρίζει το κύτταρο στη διαδικασία της φωτοσύνθεσης. Δεν μπορείτε να το βράσετε, κάτι που είναι απαραίτητο στην τεχνική της βαφής. Το χρώμα θα ξεθωριάσει από το ύφασμα σε μια εβδομάδα, ειδικά αν το κρεμάσετε στον ήλιο, επειδή δεν είναι σταθερό στην υπεριώδη ακτινοβολία. Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα. Είχα 2 χρόνια έρευνας και το πρώτο πείραμα απέτυχε απολύτως. Στη συνέχεια προσπάθησα να βάλω τις βαφές σε άγαρ. Ανακάλυψα ότι το άγαρ είναι ένα όμορφο υλικό για να δουλέψεις, γιατί μπορείς να το φτιάξεις σε περίπου μισή ώρα και θα πάρεις ένα υλικό σαν ζελέ το οποίο μπορείς να χαράξεις, να ξυρίσεις ή να αλλάξεις ακόμα και το μείγμα της συνταγής. Υπάρχουν τόσες πολλές βίδες που μπορείτε να αλλάξετε και κάθε φορά θα συμπεριφέρεται λίγο διαφορετικά. Βυθίστηκα λοιπόν στη δεξαμενή των δυνατοτήτων που είχε να προσφέρει το άγαρ και το απολαμβάνω μέχρι σήμερα! Τώρα βάφομαι με διαφορετικά φυσικά χρώματα, όπως το κοχίνιο, που είναι ένα μικρό έντομο που ζει στους κάκτους και παράγει αυτή την όμορφη φούξια.